POWSTANIE WARSZAWSKIE !!! MIT, KTÓRY ŻYWIŁ POLITYCZNĄ NADZIEJĘ NA WOLNOŚĆ

TEKST  Z  DNIA  01.07.2013  ROKU

Mówienie o „zbrodni Powstania Warszawskiego” uwyraźnia i uwydatnia   treść frazy „polskie obozy koncentracyjne”: Jesteśmy oprawcami nie tylko Żydów, ale także samych siebie. Zaordynowana więc publiczności interpretacja Powstania jako zbrodni ma na celu dekonstrukcję  fundamentalnych idei w europejskiej narracji historycznej. „Oszustwo Solidarności i Lecha Wałęsy”, „oszustwo Powstania Warszawskiego” ze skojarzoną frazą „polskie obozy koncentracyjne” w obiegu publicznym pacyfikują nas doszczętnie. Skoro nasze wszystkie bitwy, z których byliśmy dumni, były oszustwem, to czy w przyszłości warto się bić o wartości? Ale czy w kraju bez buntowników, piewców wolności, z pokornymi niewolnikami, „psami ogrodnika” da się żyć?

Społeczeństwa tworzą sobie rozmaite mity – narracje na temat swojej przeszłości, ekstremalnie nasycone ładunkiem aksjologicznym. W mitycznych narracjach tworzą się toposy historyczne, dzięki którym interpretujemy fakty z przeszłości, konstruujemy wzorce zachowań na przyszłość. Mity, w szczególności historyczno-polityczne, są memami dostarczającymi społecznych, politycznych wzorców behawioralnych. Społeczeństwa bez swoich mitów nie są w stanie wykrzesać z siebie zbiorowego zachowania w obronie lub kreacji wartości wspólnotowych. Atrofia mitu społecznego jest synonimem rozpadu społeczeństwa.

Powstanie Warszawskie jako mit

Dzieje społeczeństwa polskiego w ostatnich 200 latach można zinterpretować jako nieustanną walkę o niepodległość. W XX wieku okres naszej niepodległej państwowości można obliczać na 31 lat (21 lat okresu międzywojennego i ostatnie 10 lat XX wieku). 100% naszych dziejów politycznych w XIX wieku i 70% w XX wieku przypada więc  na czas, w którym jako społeczeństwo byliśmy politycznie zniewoleni; nie posiadaliśmy własnej podmiotowości politycznej.

Powstanie Warszawskie było tragiczną próbą obrony naszej  niepodległości zarówno przed nazistowskim barbarzyństwem jak i prymitywną, równie krwiożerczą, sowietyzacją   społeczeństwa. W tej próbie straciło życie 200 tysięcy osób; większość to ludność cywilna Warszawy. Klęska Powstania została zinterpretowana w dyskursie publicznym jako mesjanistyczna, romantyczna  ofiara narodu na ołtarzu dziejów. Taka interpretacja została wymuszona przez romantycznego ducha naszej kultury. Do dzisiejszego dnia, dzieła Mickiewicza, Słowackiego, wiersze Norwida, a także opowiadania Sienkiewicza, Żeromskiego czy Prusa, nacechowane stygmatem romantycznego realizmu, są obowiązkowymi lekturami w polskiej szkole. W literackich światach przedstawionych naszej rodzimej literatury bijemy się o honor własny i naszych kobiet, bronimy naszego dziedzictwa i oddajemy krew za ojczyznę. Topos romantyzmu polskiego można scharakteryzować jako normę zarówno indywidualną jak i wspólnotową: bijmy się o nasze wartości. Powstanie Warszawskie jako mit dostarcza nam wzorca behawioralnego: należy bić się - bohatersko i ofiarnie - o wartości.

Wzorzec  walki o wartości w dyskursie publicznym

 Życie społeczne jest sceną, na której rozgrywają się rozmaite konflikty. Są one manifestacją rozmaitych procesów społecznych: zniewalania innych (aktów dominacji nad innymi) i wyzwalania się od  rozmaitych pęt instytucjonalnych. U mentalnych podstaw tych konfliktów stoi rozmaitość punktów widzenia, zwykle generująca sprzeczność pomiędzy naszymi wizjami, projektami świata życia codziennego (lebenswelt). W wyniku niektórych konfliktów społeczeństwa tworzą nowe rozwiązania instytucjonalne, które na chwilę podtrzymują stan równowagi. Ustrój demokracji liberalnej stanowi taki sposób organizacji życia społecznego w konflikcie, który zabezpiecza je od przekształcenia się ich w krwawe jatki, rzezie i rozlew krwi. Wówczas społeczeństwo rozwija się. „Bijąc się o własny punkt widzenia”, kreujemy nową, kompromisową syntezę. Istotą funkcjonowania społeczeństwa otwartego jest ciągłe przekształcanie rynkowych  perspektyw poznawczych stojących w relacji konfliktu.

Wzorzec walki o wartości stoi więc u podstaw rozwoju każdego społeczeństwa. Nasza zdolność i skłonność do bicia się o wartości, będąca refleksem naszych niespełnionych potrzeb, aspiracji, ambicji oraz wizji, a także traum i frustracji społecznych, jest warunkiem czynienia życia publicznego nieco bardziej znośnym. W tym sensie mit Powstania Warszawskiego, podtrzymywany w dyskursie publicznym przez szkołę i media, pobudza nasze mentalne postawy aksjologiczne. Stanowi on narzędzie kodowania w naszych umysłach wzorca walki o wspólnotowe wartości.

Pacyfizm jako wzorzec zniewalania społecznego

Społeczeństwa, które nie umieją i nie chcą bić się, znikają z mapy świata. Są ofiarami najeźdźców. Upowszechnienie się postaw pacyfistycznych w obrębie danego społeczeństwa prowadzi do jego binaryzacji, dzielącej je na grupę poddanych niewolników i garstkę panów. Taka totalitarna struktura społeczna potrafi się utrzymywać przez dziesiątki lat.  Życie w niej alienuje obywateli do granic wytrzymałości psychicznej. Pacyfizm jako postawa powstrzymywania się od walki, upowszechniony na masową skalę, jest więc warunkiem totalitaryzacji społeczeństwa, w którym „spacyfikowane stado baranów” jest strzyżone przez swoich, nielicznych owczarzy.

Zniszczenie  wzorców wspólnotowej  walki o wartości oraz proliferacja postaw pacyfistycznych są więc celami strategicznymi dominującej grupy społecznej w danym społeczeństwie – mandarynów. Dzisiaj w mediach możemy przeczytać teksty, w których Powstanie Warszawskie jest porównywane do zbrodni, a dowódców Armii Krajowej przedstawia się jako zbrodniarzy.  Teksty te nadzwyczaj silnie stygmatyzują wzorzec walki wspólnotowej; wykluczają ze społeczeństwa tych, którzy w Powstaniu upatrują bohaterstwo Polaków w obronie niepodległości.

Skoro bowiem Powstanie było zbrodnią, a Ty popierasz je, więc popierasz zbrodnię. Dla zbrodniarzy nie ma miejsca w życiu społecznym. Nie ma więc dla Ciebie miejsca   

Medialna kampania przeciwko „wielkości Powstania Warszawskiego”, poprzez swoją brutalność,  ma więc na celu uruchomienie procesu proliferacji postaw pacyfistycznych w interesie polskich mandarynów.

Kim są polscy mandaryni?

Około 10% społeczeństwa w naszym kraju czerpie profity finansowe z niewolniczej pracy pozostałych.http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/656262,polacy-sa-niewolnikami.html Choć odzyskaliśmy niepodległość w dziedzinie tworzenia kultury, to nadal tkwimy w binarnej strukturze ekonomicznej, dzielącej społeczeństwo na biednych (90%) i bogatych (10%). Niewolnictwo ekonomiczne w Polsce ma charakter totalitarny.  Utrzymywanie przez rządzący establishment płacy minimalnej na poziomie poniżej minimum egzystencji dla trójosobowej rodziny jest najbardziej wyrazistym przejawem niewolnictwa pracowniczego w Polsce.

Nasi rodzimi mandaryni są więc grupą społeczną, której funkcją jest podtrzymywanie niewolniczej struktury biznesu w Polsce. Przedsiębiorcy, którzy płacą swoim pracownikom poniżej 2000 zł. na miesiąc, urzędnicy i policjanci, a także  politycy i ich rodziny, również funkcjonariusze Kościoła Katolickiego - to  środowiska, w których rodzi się zjawisko „mandarynizmu”.

Nie tylko rodzimi mandaryni są beneficjentami podtrzymywania niewolniczej struktury biznesu w Polsce. Struktura ta umożliwia również tworzenie się fortun finansowych światowego kapitału przestępczego, uwikłanego w międzynarodowe kartele polityczne. Polska jest nie tylko europejską  „pralnią kasy”, ale również sceną, na której swoje role teatralne rozgrywa Putin i jego gazowo-naftowy kartel Gazprom. Nasz kraj jest przestrzenią geopolityczną, w której toczy się wojna o „tani przerzut  gazu i nafty z Rosji” do Europy. W interesie zwycięstwa Putina w tej wojnie jest utrzymywanie „pacyfistycznego status quo” w społeczeństwie polskim. Pacyfizm bowiem stępia nasze anty-rosyjskie postawy, które utrudniają infiltrację kraju przez rosyjskie służby specjalne.

„Zbrodnia Powstania Warszawskiego” i „polskie obozy koncentracyjne”

Od co najmniej dziesięciu lat w centralnych mediach zachodnich (niemieckich i amerykańskich) można niejednokrotnie przeczytać frazę „polskie obozy koncentracyjne”. Polskie służby dyplomatyczne na ogół protestują przed tego rodzaju praktykami. Wynik tych protestów jest marny; fraza jest dalej powielana. Bez wątpienia, medialne procesy jej replikacji świadczą o ich strategicznej celowości. Celem ma być wymazanie ze świadomości społecznej mieszkańców zachodniego świata traumy po niemieckim faszyzmie. Pamięć zbiorowa o niemieckich zbrodniach  utrzymuje się bowiem w dwóch dziejowych toposach: holocauście Żydów i w tragedii narodu polskiego. „Polskie obozy koncentracyjne” jako frazeologizm presuponuje treść, zgodnie z którą Polacy są oprawcami Żydów.

Mówienie o „zbrodni Powstania Warszawskiego” uwyraźnia i uwydatnia  więc  treść frazy „polskie obozy koncentracyjne”: Jesteśmy oprawcami nie tylko Żydów, ale także samych siebie. Zaordynowana więc publiczności interpretacja Powstania jako zbrodni ma na celu dekonstrukcję  fundamentalnych idei w europejskiej narracji historycznej. Podstawowa oś fabularna tej narracji sprowadza się do schematu: Niemcy – mordercy; Żydzi, Polacy i Europejczycy – ofiary. W czyim interesie jest jego dekonstrukcja?

Z pewnością obywatele najpotężniejszego państwa  w Europie nie chcą być postrzegani jako dziedzice brutalnych morderców. Mem niemieckiej zbrodni przeciwko ludzkości blokuje polityczne procesy integracyjne w Unii. Ponieważ głównym wehikułem tego memu jest polska kultura, należy ją zdekonstruować  historycznie. Narzędziami tego zaprogramowanego procesu jest, między innymi,  „frazeologizowanie” takich zwrotów, jak „zbrodnia Powstania Warszawskiego” i „polskie obozy koncentracyjne”.

Sukcesem tej strategii dekonstrukcyjnej jest wymazanie ze świadomości społecznej Polaków wzorca walki o wartości i proliferacja pacyfizmu. To dokonuje się od wielu lat. Pierwszym przejawem takiej praktyki dekonstrukcyjnej był akt zdezawuowania  „historycznego pomnika Lecha Wałęsy”, dokonany przez funkcjonariuszy PiS. Kaczyńskiego opowieści o „Bolku” oraz  o komunistycznym spisku w Magdalence wprowadziły w dyskurs publiczny wątek oszustwa historiograficznego.

Morał

„Oszustwo Solidarności i Lecha Wałęsy”, „oszustwo Powstania Warszawskiego” ze skojarzoną frazą „polskie obozy koncentracyjne” w obiegu publicznym pacyfikują nas doszczętnie. Skoro nasze wszystkie bitwy, z których byliśmy dumni, były oszustwem, to czy w przyszłości warto się bić o wartości? Ale czy w kraju bez buntowników, piewców wolności, z pokornymi niewolnikami, „psami ogrodnika” da się żyć?

Apeluję. Bijmy się z tymi, którzy plują na Powstanie Warszawskie, na Lecha Wałęsę, na Okrągły Stół !!! Nie dajmy sobie zdekonstruować – przez postmodernistycznych lewaków i faszystów; przez mandarynów zasilających rzesze lumpeninteligencji -  naszych symboli wolności.

***

Wojciech Krysztofiak (autor prac naukowych w: „Synthese”, „Husserl Studies”, „Axiomathes”, „Semiotica”, „Filozofia Nauki”; uczestnik Seminarium filozoficznego w Paryżu, z okazji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej,  zorganizowanego pod patronatem Prezydenta Polski Aleksandra Kwaśniewskiego i Prezydenta Francji Jacques’a Chirac’a; stypendysta: The Norwegian Research Council for Science and the Humanities, The Soros Foundation-Open Society Institute )