KRYSZTOFIAK: BLOG GLOBALNY: 2014

niedziela, 21 grudnia 2014

NAWRÓCONY PALIKOT. POLSKI SEJM W CAŁOŚCI KATOLICKI !!!

Obecne zmagania wszystkich partii politycznych, posiadających swoją reprezentację w Sejmie, sprowadzają się do licytacji o to, kto da więcej Kościołowi. Rzecz jasna w tych rozgrywkach sportowych prym wiedzie partia Kopacz. PO dała bowiem najwięcej – w postaci setek walizek z kasą. Episkopat otrzymał dodatkowe miliony na muzeum Jana Pawła II przy Świątyni Opatrzności Bożej. Pisowscy funkcjonariusze zaproponowali wprowadzenie religii jako przedmiotu, który uczniowie będą mogli zdawać na maturze. To stanowi pierwszą fazę realizacji strategii obowiązku edukacji katechetycznej w całym systemie oświaty w Polsce. Nawet SLD ośmieliło się oddać Kościołowi „to, co mu należne”. Określając siebie jako komucha, Józef Oleksy zażyczył sobie pogrzebu katolickiego. SLD symbolicznie oddaje Episkopatowi swoje życie pozagrobowe. Reprezentowani przez byłego ministranta i premiera, „komuchy” deklarują marsz do „Domu Pana” razem w jednym szeregu ze wszystkimi chrześcijanami, a nawet islamistami. W tym kontekście, Janusz Palikot również pozwolił sobie coś dać przedświątecznie Kościołowi. W końcu to polska tradycja, że przez cały rok można nie chodzić do Kościoła, ale na Boże Narodzenie na tacę trzeba coś wyłożyć. Lider TR obdarowuje księży katolickich dobrym słowem – przeprosinami i obietnicą grzeczności. Polityczne zlizywanie śmietanki z kolan biskupów jest wstępem do hołdu składanego Kościołowi w bardziej perwersyjnej formie „politycznego fellatio”. Przed wyborami do Sejmu w 2015 roku wszystkie obecne posłanki i wszyscy obecni posłowie, ustawią się w kolejce, aby Franciszkowi, odwiedzającemu nasz kraj, złożyć hołd ukorzenia.

Lider Twojego Ruchu, Janusz Palikot, dokonał rozgrzeszenia. Publicznie przeprosił za swoją walkę z Kościołem. Jego deklaracja „świętego spokoju” stanowi kolejną odsłonę procesu klerykalizacji kraju. Bez wątpienia gest Palikota ma spełniać polityczną funkcję - odstąpienia od antyklerykalnych działań w zamian za poparcie PO przez Kościół Katolicki. Tym samym Janusz Palikot dokonał samowolnego przekształcenia swojej partii w wewnątrzpartyjną frakcję Platformy Obywatelskiej.

Polityczne składanie hołdu Kościołowi

Partia Kaczyńskiego nie jest przy „żłobie”, więc za bardzo nie ma czym raczyć biskupów. Jej strategią jest wspieranie Kościoła w płaszczyźnie ideowej. Pisowscy funkcjonariusze zaproponowali wprowadzenie religii jako przedmiotu, który uczniowie będą mogli zdawać na maturze. Zbigniew Kuźmiuk stwierdził, że brak religii w gronie przedmiotów maturalnych jest formą dyskryminacji katolików w Polsce. To stanowi pierwszą fazę realizacji strategii obowiązku edukacji katechetycznej w całym systemie oświaty w Polsce.

Nawet SLD ośmieliło się oddać Kościołowi „to, co mu należne”. Miller nie jest w stanie dać kasy księżom ani nawet obiecać podniesienia prestiżu katechezy w polskim systemie edukacyjnym. SLD straciło bowiem całkowicie władzę po klęsce w ostatnich wyborach samorządowych. Tonący jednak łapie się brzytwy. Określając siebie jako komucha, Józef Oleksy zażyczył sobie pogrzebu katolickiego. SLD symbolicznie oddaje Episkopatowi swoje życie pozagrobowe. Reprezentowani przez byłego ministranta i premiera, „komuchy” deklarują marsz do „Domu Pana” razem w jednym szeregu ze wszystkimi chrześcijanami, a nawet islamistami.

W tym kontekście, Janusz Palikot również pozwolił sobie coś dać przedświątecznie Kościołowi. W końcu to polska tradycja, że przez cały rok można nie chodzić do Kościoła, ale na Boże Narodzenie na tacę trzeba coś wyłożyć. Lider TR obdarowuje księży katolickich dobrym słowem – przeprosinami i obietnicą grzeczności.

Establishment zaczyna „robić w portki”

Polityczne zlizywanie śmietanki z kolan biskupów jest wstępem do hołdu składanego Kościołowi w bardziej perwersyjnej formie „politycznego fellatio”. http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/646660,o-katolickim-wzorcu-polaka-lizacego---na-marginesie-ataku-abp-hosera-na-liberalizm.html Przed wyborami do Sejmu w 2015 roku wszystkie obecne posłanki i wszyscy obecni posłowie, ustawią się w kolejce, aby Franciszkowi, odwiedzającemu nasz kraj, złożyć hołd ukorzenia.

Ostatnie wybory samorządowe pokazały bowiem, ze wyborcy potrafią zbuntować się przeciwko politycznemu establishmentowi. W wyborach do sejmików oddano bowiem prawie 20% nieważnych głosów (dla kontrastu: w wyborach do rad gmin i miejskich oraz na wójtów, burmistrzów i prezydentów odsetek nieważnych głosów wyniósł około 5%). Obywatele mają więc dosyć obecnych partii politycznych. Posłanki i posłowie martwią się więc o swoje diety i apanaże. http://krysztofiak-wojciech.blogspot.com/2014/11/ekspertyza-czy-wybory-zostay.html

Ostatnie afery sejmowe, dotyczące okradania Sejmu i Rządu w formie wystawiania sobie rachunków za benzynę, za zagraniczne wycieczki oraz obiady i kolacje z ośmiorniczkami, zostaną odświeżone podczas kampanii wyborczej w 2015 roku. Obywatele nie są głupcami i nie zagłosują na „politycznych kieszonkowców”. Politycy zgodnie ze znanym powiedzeniem: jak trwoga to do Boga, nie mają oporów przed zamanifestowaniem swoich „polityczno-sakralnych perwersji” w stosunku do biskupów.

Co planują służby specjalne?

Po dokonaniu przedświątecznej oblucji przez Palikota, polski Sejm jest już w całości katolicki. Tym samym w przestrzeni politycznej pojawiło się niezagospodarowane miejsce dla nowej partii politycznej, reprezentującej wartości liberalno-racjonalne okraszone antyklerykalizmem. http://ruch.racjonalny.org.pl/cele-szczeg%C3%B3%C5%82owe-ruchu-racjonalnego To, czy taka partia powstanie będzie zależało od wsparcia medialnego oraz tego, czy środowiska działające w obrębie sił specjalnych nadal będą rozmontowywały polską scenę polityczną. http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/691264,tusk-szefem-rady-europejskiej-na-gruzach-po-powstaje-nowa-partia-ruch-racjonalny.html

Czy wiosna 2015 roku przyniesie nam kolejną aferę? Jeśli tak, to jaką? Być może, dotyczącą nielegalnego wyprowadzania kapitału inwestycyjnego z Polski. Dotychczasowe afery, w jakie uwikłali się posłowie niemal wszystkich partii sejmowych, stanowią jedynie przygrywkę przed najważniejszą: wypływem „mega-kasy” z kraju do zagranicznych banków. http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/680838,kto-okrada-nas-z-naszego-pkb-kto-okrada-mnie-z-mojej-pensji-po-pis-sld-i-psl.html

W środowiskach naszych służb specjalnych działa grupa inspirowana aktywnością jednego z natowskich „think tanków”, której celem jest rozmontowanie obecnego układu politycznego. http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/689194,kryzys-podsluchowy-lisiecki-kontra-tusk-rola-wywiadu-w-aferze.html Strategia ta jest motywowana o wiele poważniejszym celem geopolitycznym, mianowicie – stworzeniem układu energetycznego: Polska – Ukraina – Turcja. Obecna wojna na Ukrainie to odprysk realizacji tej strategii. Jest ona dla naszego kraju korzystna, gdyż wymierzona przeciwko Putinowi. Obecna Rosja zmierza w kierunku przekształcenia się w niebezpieczną, faszystowską dyktaturę, dysponującą bronią atomową. Stąd, zachodzi „paląca potrzeba” rozbicia niebezpiecznego i zagrażającego Polsce obecnego układu politycznego. Istotą strategii jest stworzenie silnego „buforu” odgradzającego zachodni świat od Rosji i krajów islamskich. Decydenci europejscy w Berlinie nie rozumieją tego zadania. Blokują Turcję w jej aspiracjach wstąpienia do Unii Europejskiej.

Puenta

Obecna scena polityczna w Polsce jest modelowana z uwagi na rozmaite scenariusze wymyślane w najważniejszych centrach światowej geopolityki. Oddawanie hołdu Kościołowi katolickiemu przez partie obecnego establishmentu stanowi reakcję obronną polityków na planowane zmiany. Czy biskupi uchronią Kaczyńskiego, Kopacz, Palikota i Millera przed realizowanym zewnętrznie scenariuszem ich eksmisji ze sceny? Czas pokaże kto okaże się silniejszy: czy Kościół czy „Think Tank”

***

http://ruch.racjonalny.org.pl/

https://www.facebook.com/ruch.racjonalny

Wojciech Krysztofiak (autor prac naukowych w czasopismach Listy Filadelfijskiej: „Synthese”, „Husserl Studies”, „Axiomathes”, „Semiotica”, „Filozofia Nauki”, „History and Philosophy of Logic”, „Foundations of Science”; uczestnik Seminarium filozoficznego w Paryżu, z okazji wstąpienia Polski do Unii Europejskiej; stypendysta: The Norwegian Research Council for Science and the Humanities, The Soros Foundation-Open Society Institute), od 2014 członek Honorary Associates Rationalist International.

http://us7.campaign-archive2.com/?u=2dd8e0abe210969b19816464a&id=8d088daea2

piątek, 19 grudnia 2014

MARIA GONIEWICZ PRAGNĘŁA OSIĄGNĄĆ BOSKI PUNKT WIDZENIA. O „EGZYSTENCJALIZOWANIU” I PRZEKRACZANIU GRANIC.

Maria Goniewicz nie jest ani psychicznie chora ani psychopatką. Jej przypadek nie poddaje się analizie ani psychiatrycznej ani psychologicznej. To nie ona zabiła, ale jej Ja filozoficzne to uczyniło, poszukując testu na autentyczność. Czy można było uniknąć tej zbrodni? Poezja Goniewicz przejawia się w nieustannych próbach dostosowania świata do jej Ja filozoficznego. Jej konstrukcje posiadają silny ładunek nastrojowy, który wywołuje egzystencjalne stany transowe. Z jej punktu widzenia, były to stany dążenia do dominacji nad światem. W jej wierszach, Ja filozoficzne patrzy na świat z zewnątrz. Gdyby Maria Goniewicz zauważyła na lekcjach filozofii, że nie ma absolutnego, boskiego punktu widzenia, nie zabiłaby. Niestety polski system edukacyjny nie pozwala młodym ludziom dojrzeć tego „meta-faktu epistemicznego” z powodu rugowania myślenia filozoficznego w szkole przez panującą doktrynę religijną. Maria Goniewicz uczęszczała do gimnazjum katolickiego. Tam została nafaszerowana kategoriami: absolutnego punktu widzenia, świata wyróżnionego czy nawet wartości wyróżnionych. Zaczęła poszukiwać św. Grala egzystencji. Nikt jej nie powiedział, że wszystko o czym mówimy, jest wyłącznie efektem naszych stwórczych mocy narracyjnych.

Opinia publiczna rozpoczęła lincz werbalny na osiemnastolatce, która wraz ze swoim chłopakiem zamordowała z zimną krwią, metodą „dorzynania”, rodziców swojego chłopaka. Na forach internetowych tylko nieliczni pozwalają sobie na uniknięcie określania jej jako „psycholki, suki, dziwki czy kurwy”. Pomimo tej zbiorowej nagonki, przypadek Marii Goniewicz wywołuje niesamowite zainteresowanie wśród intelektualistów. W końcu zapowiadała się – chyba nadal zapowiada się - na wybitną poetkę.

Jej wiersze są bardzo dobre zarówno pod względem siły obrazowania jak i lekkości frazy. Pisze o sensie, nieistnieniu, niebycie, miłości. Ze słowa wyciska nadzwyczaj subtelne znaczenia i sensy przenośne. Teoretyk literatury nie będzie miał problemu z określeniem prądu literackiego, pod którym Maria Goniewicz musiałaby podpisać się. To egzystencjalizm w wersji noir.

Maria Goniewicz jak Alex z Mechanicznej pomarańczy Stanleya Kubricka

Wiersze nastoletniej poetki są przejmujące w jej psychodelicznych momentami poszukiwaniach autentycznej miłości. Choćby ten:

zostań kiedyś na noc
bądź powodem niewyspania
scałuję z ciebie smutek
wgryzę najdelikatniej miłość
na dobry sen
wymruczę ci tęsknotę
(wróć)

W innym wierszu, autorka buduje nastrojowo byt miłości w kontekście lekarstwa, które zażywa się z niedoborów witamin we krwi. One pragnie naćpania się miłością.

Ty
niedobór w krwi mojej
powód nieistnienia
chorobliwie niepełna
Ciebie jestem

lekarz jest zbędny
nic mi nie pomoże
przecież
nie wypisze mi Cię na receptę

jak by Cię
zażywać
nie wiem

najpiękniej umrzeć
z przedawkowania

(chodź)

Główny bohater filmu Kubricka również zabił. Górował nad światem, poszukiwał jakiegoś sensu w doświadczanym chaosie; świat go nie bolał, „brał” go na zimno, z wyrachowaniem. Alex znalazł swój sens i autentyzm w wolności do nieskrepowanej przemocy.

Film Kubricka okazał się „kultowym przebojem”. Reżyser „wpuszcza” intelektualnie wyrobionego widza w niesamowity, paradoksalny styl odbioru dzieła. Widz pod koniec filmu zaczyna solidaryzować się z Alexem, zaczyna odczuwać „krzywdę”, jaką opresyjny system polityczny wyrządza bohaterowi-mordercy. Historia Marii Goniewicz jest podobna do tej, wymyślonej przez Burgessa (autor powieści, poprawionej przez Kubricka). Czy sama ją wyreżyserowała? Czy chciała się upodobnić do Alexa?

Poszukiwania autentyczności

W dyskursie publicznym, po drugiej wojnie światowej, w szczególności w latach sześćdziesiątych, oszałamiającą karierę zrobiła kategoria „autentyczności” biorąca początek w filozofii egzystencjalistycznej. Rewolucja Dzieci Kwiatów czy też ruchy terrorystyczne w Europie, USA i Japonii uczyniły z niej podstawową kategorię służącą ocenie naszych doświadczeń. Dobrymi są tylko autentyczne przeżycia, złymi są wyłącznie nieautentyczne przeżycia. Sens życia został zdefiniowany anty-eugenicznie. Poszukiwania autentyczności stanowią bowiem praktyki kolekcjonowania przeżyć, a nie naprawiania ludzkości czy kondycji indywiduum ludzkiego. W tym sensie, „autentyzacja ludzkiej egzystencji” nie jest motywowana kultywowaniem jakichś idei, celów czy wartości. Egzystencja staje się subiektywnością rozumianą jako strumień przeżyć wypełnionych „autentyczną treścią”. Z egzystencjalistycznego punktu widzenia, uzewnętrznianie się świadomości ma stanowić wyłącznie instrument do konstytuowania własnej subiektywności Ego na drodze kolekcjonowania ciekawych przeżyć.

W 2005 roku opublikowałem w krajowym, prestiżowym czasopiśmie filozoficznym, Filozofia Nauki, figurującym na Liście Filadelfiskiej (Web of Knowledge, Core Collection), tekst w którym konstruuję model lingwistyczny aktu egzystencjalnego filozofowania http://www.fn.uw.edu.pl/index.php?d=autorzy&imie=Wojciech&nazwisko=Krysztofiak. Akty te stanowią szczególny rodzaj aktywności świadomości, nakierowanej na osobliwe przedmioty, wypełnionej osobliwymi treściami i nastrojonej w szczególny sposób. Ich istotą jest projektowanie w przestrzeni mentalnej Ja granicznych konstrukcji, w wyniku czego świadomość zaczyna odczuwać osobliwe nastroje. Filozofowanie egzystencjalne (na serio) można by przyrównać do „ćpania”, tylko że zamiast trawy, „egzystencjalny ćpun” odżywia się osobliwymi treściami semantycznymi, które wprowadzają go w nastroje transowe (nastroje noetyczne).

Nietzsche opisał jedną z takich postaw, którą uosabia Zaratustra. Przyjmując tę postawę, spoglądamy na świat z boskiego punktu widzenia jako pole władzy Ja. Świat dla świadomości staje się polem realizowania wszelkich, arbitralnych projektów – motywowanych wyłącznie performatywnym celem ziszczenia się planu. O boskim punkcie widzenia również Wittgenstein pisał w najsłynniejszym dziele filozoficznym wszechczasów, mianowicie w Traktacie logiczno-filozoficznym. Z boskiego punktu widzenia, świat zaczyna się jawić Ja filozoficznemu jako „mój świat”. Dlatego Wittgenstein powiada, że świat i życie to jedno i to samo. W Ja filozoficznym dokonuje się internalizacja świata do subiektywności w taki sposób, że Ja psychologiczne uświadamia sobie, że nie ma w nim żadnych wartości ani antywartości. Dlatego jedynymi sensownymi aktami życiowym są wyłącznie praktyki obrazowania faktów, a więc bezrefleksyjne czynności podporządkowywania się nim.

Maria Goniewicz naćpała się autentycznością

Poezja Goniewicz przejawia się w nieustannych próbach dostosowania świata do jej Ja filozoficznego. Kategoria świata nierzadko służy jej jako środek ekspresji. Co ciekawe, jak u Wittgesnteina, występuje obok innego pojęcia: rzeczywistości. Obie kontrastuje ze swoją subiektywnością. Jej figury zwykle są skonstruowane według schematu opozycyjnego (coincidentia oppositorum zanalizowanego najgłębiej przez Eliade): Ja – świat (rzeczywistość). Poetka często wyraża pretensję do świata, że nie może się on dostosować do jej Ja. Niekiedy zaskakuje ustanawianiem zimnego, chłodnego dystansu miedzy sobą i światem. Niektóre wiersze są rozmowami z jakimś odbiorcą (nie wiadomo czy osobowym czy ideą).

wiesz
to jest tak
wszyscy mają jakieś oczekiwania
ja
czekam na coś
co nigdy się nie wydarzy
czekam na kogoś
kto nigdy się nie pojawi
a inni
oczekują ode mnie
że przestanę czekać

Jej konstrukcje posiadają silny ładunek nastrojowy, który wywołuje egzystencjalne stany transowe. Z jej punktu widzenia, były to stany dążenia do dominacji nad światem. W jej wierszach, Ja filozoficzne patrzy na świat z zewnątrz. Ono w nic się nie angażuje w świecie - kiedy czeka na kogoś, to wie, że jej czekanie jest bezprzedmiotowe.

Jak przekuć autentyczność narracyjną w rzeczywistość

Życie Marii Goniwicz w „realu” można zinterpretować jako próby przekształcania autentyczności narracyjnej w rzeczywistość. Jej doświadczenia seksualne z młodszą o dwa lata koleżanką (Maria została oskarżona o uprawianie seksu z niepełnoletnią koleżanką) manifestują potrzebę realnego przeżywania stanów granicznych. Być może również przekuła w rzeczywistość przypadkowy orgazm z przypadkową osobą:

przychodzi kolejna
o czym z nią rozmawiać
w sumie po co
skoro i tak skończy się tak samo
nawet nie wiem już jak jej na imię
głupio będzie krzyczeć czyjeś inne
może spytam
nie
w sumie po co

coraz częściej pytają
do czego dojdę w życiu
najszybciej
do orgazmu
z przypadkową osobą
spotkaną w nieistotnym miejscu życia

Literacki motyw dobrowolnego seksu z brudnym kloszardem (przypominający tematy noblistki Jelinek) jawi się w odbiorze literackim jedynie jako „wyobrażenie”. Zacytowany wiersz obrazuje sytuację kolejnego, przypadkowego, nieistotnego seksu w nieistotnym miejscu życia z jakąś „kobietą-osobnikiem” (przypadkową osobą). Czy Maria Goniewicz przekuła tę literacką narrację w rzeczywistość?

Morderstwo, jakiego dokonała, sugerowałoby, że stanowiło ono środek przekucia literackiego transu w twarde fakty świata. Zabiła, bo chciała być autentyczna. W swojej narracji dominowała nad światem, przestawiała w nim pionki; ale taki świat był wyłącznie jej subiektywnością. Dokonując krwawej jatki, chciała uczynić własną literaturę twardą rzeczywistością. Pod pewnym względem usiłowała zakpić z Dostojewskiego, Sartre’a czy nawet Camus’a. Ci wielcy egzystencjaliści wyłącznie prefabrykowali światy możliwe. Ona zaś jeden z takich światów możliwych uczyniła realnym. A motywem było, być może, przekroczenie tabu literackiego: skoro kreujesz turpistyczny świat możliwy, to uczyń go realnym. Jeśli wyobrażasz siebie w samo-upodleniu, to zrób to.

Wittgenstein w swoim Wykładzie o etyce napisał:

Wspomnę od razu o innym doświadczeniu, które także znam i z którym niektórzy z was mogą być zaznajomieni: jest nim to, co można by nazwać doświadczeniem uczucia absolutnego bezpieczeństwa. Chodzi mi o stan umysłu, w którym ma się skłonność rzec: „jestem bezpieczny, nic, cokolwiek się zdarzy, nie może mnie zranić”.

Aresztując Marię Goniewicz, policjanci byli zaszokowani jej reakcją. Była spokojna; czuła się bezpiecznie. Czy mord jakiego dokonała, miał być testem na osiągnięcie stanu absolutnego bezpieczeństwa, które jest wyłącznie właściwością Boga. Ten bowiem nie płacze nad losem świata i jego historii. Choć ludzie mordują siebie wzajemnie, Bóg jest zawsze spokojny, stabilny i nie zmienia swojego systemu wartości. Osiągnięcie boskiego punktu widzenia (w tym Wittgensteinowskim sensie) jest równoznaczne z postawą niewzruszenia emocjonalnego w stosunku do gry wszelakich możliwych światów, które losowo przekształcają się w rzeczywistość.

Puenta

Wystarczy spojrzeć na jej frazy w wierszach, aby wywnioskować, iż była piekielnie utalentowaną, młodą pisarką. Bez wątpienia – oczytaną w literaturze pięknej. Niestety, pod pewnym względem była niedojrzała. Naćpała się autentycznością, nie rozumiejąc tego, że to tylko jedna z wielu form konstruowania artefaktów. Nikt jej nie powiedział, że boski punkt widzenia, autentyczność, egzystencja to tylko kategorie pojęciowe służące filozofom do budowania ich „zamków na piasku”.

Maria Goniewicz uczęszczała do gimnazjum katolickiego. Tam została nafaszerowana kategoriami: absolutnego punktu widzenia, świata wyróżnionego czy nawet wartości wyróżnionych. Zaczęła poszukiwać św. Grala egzystencji. Nikt jej nie powiedział, że wszystko o czym mówimy, jest wyłącznie efektem naszych stwórczych mocy narracyjnych. Nikt jej nie powiedział, że świat obiektywny sięga jedynie do granic cyfr, liczb i liczebników. Gdyby Maria Goniewicz przeszła „terapię logiczną”, nie zabiłaby; swoim „egzystencjalnym świntuszeniem w stylu noir” mogłaby dalej zajmować się, traktując je jako wyłącznie intelektualną grę.

Gdyby Maria Goniewicz zauważyła na lekcjach filozofii, że nie ma absolutnego, boskiego punktu widzenia, nie zabiłaby. Niestety polski system edukacyjny nie pozwala młodym ludziom dojrzeć tego „meta-faktu epistemicznego” z powodu rugowania myślenia filozoficznego w szkole przez panującą doktrynę religijną. To Ja filozoficzne zabija (które jest szaleńcze), a nie filozofowie – bo oni go nie mają już w sobie. Katecheza niestety nie zabija Ja filozoficznego poszukującego absolutnego punktu widzenia; zabija je dopiero edukacja logiczno-filozoficzna, oferująca pluralizm światów, projektów, perspektyw i punktów widzenia. Dlatego Platon domagał się wypędzenia poetów z państwa. Oni bowiem nie „przeszli kursu algebry”.

***

http://krysztofiak-wojciech.blogspot.com/2014/11/humanistyka-w-szczecinie-stoi-filozofia.html

http://ruch.racjonalny.org.pl/

https://www.facebook.com/ruch.racjonalny

http://us7.campaign-archive2.com/?u=2dd8e0abe210969b19816464a&id=8d088daea2