HISTORIA UNII EUROPEJSKIEJ OD CZASÓW CESARSTWA RZYMSKIEGO DO WSPÓŁCZESNOŚCI: WALKA EUROPEJCZYKÓW O NIEPODLEGłOŚĆ Z UNIĄ CHRZEŚCIJAŃSKĄ (KATOLICKĄ)

Europeizm narodził się w czasach Juliusza Cezara. Wówczas powstała również Unia Europejska. Jako państwo, była jednak inaczej nazywana. Upadek Rzymu jest momentem, w którym Unia Europejska straciła swoją niepodległość. Została zaanektowana przez chrześcijan wspieranych przez germańskich barbarzyńców. Od ponad 1500 lat Europejczycy walczą o swoją niepodległość – szczególnie z katolikami. Obecna, pisowska Polska ma stać się „Koniem Trojańskim” państwa europejskiego, które powstaje jak Feniks z popiołów po ponad 1500 latach chrześcijańskiej niewoli.

Europejskość  narodziła się w Cesarstwie Rzymskim

Na Cesarstwo Rzymskie możemy spojrzeć we współczesnej perspektywie kulturowej jak na pierwowzór Unii Europejskiej. W takiej optyce dziejowej, Unia Europejska jawiłaby się jako państwo, którego początek można datować na okres panowania Juliusza Cezara. Pierwszy okres trwania Unii Europejskiej obejmowałby więc czas od I wieku p.n.e do V wieku n. e (Cesarstwo upadło w 476 r. n. e).

Pierwsza Unia Europejska we wczesnorzymskim okresie (źródło: wikipedia)

Chrześcijańskie średniowiecze stanowiłoby więc okres, w którym Unia Europejska przestała funkcjonować jako niepodległe państwo za sprawą dezintegracji dokonanej przez Kościół Rzymsko-Katolicki. Można by sformułować śmiałą interpretację, zgodnie z którą Unia Europejska została zatomizowana i zaanektowana przez instytucję Kościoła. Organizm, który wykluł się po upadku pierwszej Unii Europejskiej, można by nazwać Unią Chrześcijańską. W tym okresie dochodziło do nieudanych, niestety, prób restytucji Unii Europejskiej.

Państwo karolińskie za czasów panowania Karola Wielkiego w VIII wieku obejmowało takie współczesne obszary, jak: Francja, Holandia, Belgia, Luksemburg, północne Włochy, Szwajcaria, Austria, zachodnie Niemcy oraz  północna część Hiszpanii. Niepowodzenie Karola Wielkiego można wyjaśnić tym, że w jego czasach europejski paradygmat kulturowy został całkowicie wyparty z przestrzeni dyskursu. Karol Wielki chciał jednoczyć Europę, ale po chrześcijańsku.

Państwo Karola Wielkiego (źródło: wikipedia)

Unia Chrześcijańska nadal umacniała się, aż do czasów wielkich odkryć geograficznych oraz upadku Konstantynopola (1453 r.). Czynnikiem dezintegrującym były idee starożytnego dyskursu, które przedostawały się do Europy z obszarów zdominowanych przez islam.

Okres  reformacji w XVI wieku można zinterpretować jako pierwszą, skuteczną próbę rozbicia Unii Chrześcijańskiej. W wyniku reformacji coraz więcej obszarów Europy, zdominowanych wcześniej przez administrację kościelną, autonomizuje się. Kościół zaczyna dzielić się władzą z arystokratycznymi, świeckimi rodami. Władcy państw przestają być wykonawcami woli Kościoła, a stają się równorzędnymi partnerami kapłanów katolickich. Paradygmat kulturowy europeizmu zaczyna powoli wypierać chrześcijański paradygmat z europejskiej przestrzeni dyskursu. Proces ten jest jednak powolny.

Okres napoleoński w Europie stanowi ponowną, nieudaną próbę restytucji Unii Europejskiej. Pomimo porażki Napoleona w jego wysiłku stworzenia jednolitego państwa europejskiego, opartego na świeckim, niereligijnym prawie, idee konstytutywne dla paradygmatu europejskiego umacniają się w dyskursie Europy.

Napoleon Bonaparte - pierwszy wielki Europejczyk (źródło: wikipedia)

W XX wieku mamy do czynienia z dwiema nieudanymi próbami zniszczenia chrześcijańskiego paradygmatu kulturowego. II Wojna Światowa jest próbą stworzenia Europejskiej Unii Germańskiej. Nazistowska machina propagandowa jednoczyła Europę w oparciu o rasistowski, pangermański paradygmat kulturowy, który stanowił konglomerat wymieszanych idei darwinizmu z germańską mitologią Gotów. 

Hitler: twórca Unii Germańskiej (źródło: wikipedia)

Druga próba jednoczenia Europy realizowała się w oparciu o bolszewicki paradygmat organizacji życia społecznego i indywidualnego, stanowiący konglomerat idei staro-chrześcijańskich (kolektywizm będący przekształceniem staro-chrześcijańskiego monastycyzmu) i oświeceniowego ateizmu.

XX wiek w Europie jest czasem, w którym systematycznie odbudowuje się w przestrzeni dyskursu idea rzymskiego europeizmu. Po II Wojnie Światowej powstaje Unia Europejska, która rozszerza się w XXI wieku na państwa dawnego bloku komunistycznego. Europejski paradygmat kulturowy zaczyna dominować przestrzeń dyskursu Starego Kontynentu. Proces ten nie przebiega jednak bez wewnętrznych blokad.

Lenin: twórca Unii Bolszewicko-Chrześcijańskiej

Wojny memów w dziejach Europy

Pojęcie memu wprowadził do współczesnego dyskursu humanistycznego Richard Dawkins. Memy można z grubsza rozumieć jako wszelkie znaki, które na mocy określonych reguł wyrażają instrukcje behawioralne – instrukcje systemów zachowań, zorganizowanych w pewien sposób, w określonych sytuacjach. Wzorcowym przykładem memu jest przepis ugotowania dowolnej potrawy lub tekst instruujący konsumenta, jak złożyć z części zakupioną półkę na ścianę. 

Dawkins odkrył ważne prawo opisujące mechanizm cyrkulowania memów w przestrzeni kulturowej. Zgodnie z nim, „memy chodzą parami”. Oznacza to, że w dowolnym przekazie znakowym występuje wiele memów, wzajemnie wzmacniających własne siły oddziaływania. Można je określić mianem mempleksów. Takimi makro-mempleksami są właśnie rozmaite ideologie, zakodowane w mózgach ich wyznawców. Chrześcijaństwo można więc interpretować jako szczególny rodzaj mempleksu, stanowiącego instrukcję odpowiadającą na pytanie o to, jak żyć.

Upadek Cesarstwa Rzymskiego można ująć w memetycznej perspektywie jako skutek wojny mempleksu rzymskiego z mempleksem chrześcijańskim. Memy chrześcijańskie wyparły z przestrzeni dyskursu memy rzymskie.

Nieskuteczne jednoczenie Europy w czasach panowania Karola Wielkiego jest – z memetycznego punktu widzenia – procesem nieudanego „parowania się” rzymskich, resztkowych memów z chrześcijańskim mempleksem. W czasach panowania dynastii Karolingów odnowiono łacinę. Język Rzymian stał się oficjalnym językiem w imperium Karola Wielkiego. Oficjalne dokumenty były redagowane w łacinie. Co więcej, w jednej z kronik redagujących zmagania Karola Wielkiego z Arabami, użyto wyrażenia „Europenses” („Europejczycy”) na oznaczenie mieszkańców monarchii karolińskiej. Innym przejawem odradzania się rzymskich memów było  funkcjonowanie skryptoriów w opactwach, w których kopiowano dzieła starożytnych autorów. Niepowodzenie stworzenia Unii Europejskiej można wytłumaczyć tym, że resztkowy, rzymski mempleks miał się replikować w kontekście memów chrześcijaństwa. Ponieważ memy rzymskie stanowiły wirus względem memów chrześcijańskich, to te pierwsze musiały zostać „spacyfikowane” przez te drugie. Po śmierci Karola Wielkiego jego imperium rozpadło się.

Memy antycznej kultury ostatecznie zaczęły się przedostawać do chrześcijańskiej, średniowiecznej przestrzeni dyskursu w wyniku upadku kalifatu islamskiego na terenach współczesnej Hiszpanii. Kalifat Kordoby upadł w 1031 roku. Dzięki temu splądrowano arabskie biblioteki na Półwyspie Iberyjskim. Książki autorstwa starożytnych uczonych i mędrców, zapełnione  memami rzymskimi, powędrowały do miast średniowiecznego chrześcijaństwa. Nie wszystkie zostały spalone. Zaczęły oddziaływać w ukryciu. Wynikiem tego procesu było powstanie średniowiecznych uniwersytetów. Pierwszym z nich jest Uniwersytet Boloński, założony w 1088 roku.  Kilkanaście lat później, w 1100 roku powstaje Uniwersytet w Paryżu. W kolejnych wiekach uniwersytety wzrastają w całym chrześcijańskim świecie jak grzyby po deszczu. Akademizacja chrześcijańskiego dyskursu była dziełem rzymskiego mempleksu, który skutecznie zakażał chrześcijaństwo, doprowadzając jego paradygmat kulturowy do pierwszej dezintegracji, zwanej reformacją.

Abelard z Heloizą - filozof z Uniwersytetu Paryskiego wykastrowany przez chrześcijańskich hierarchów 

Kontrreformacja poradziła sobie w walce z „rzymskimi memami”  w  przestrzeni publicznej. Choć na europejskich uniwersytetach niemal wyłącznie głoszono nauki średniowiecznych filozofów, to nie miało to większego znaczenia dla uprawiania filozofii, zarówno w jej empirystycznym jak i racjonalistycznym wydaniu, odwołującej się do wyników ówczesnego przyrodoznawstwa. Myślenie filozoficzne w XVIII wieku powoli rozbija filozoficzne dogmaty chrześcijaństwa, w szczególności przekonanie o realnym istnieniu jedynego świata jako „gotowego wyrobu”. Rozważania Hume’a utorowały drogę do powstania filozofii transcendentalnej Kanta. W 1781 roku ukazuje się drukiem „Krytyka czystego rozumu”, dzieło, w którym filozof z Królewca pokazuje, iż świat, w którym żyjemy, nie jest gotowym wyrobem, gdyż jest syntetyzowany przez nasze umysły, w których  zadomowił się podmiot transcendentalny. W konsekwencji, skoro świat nie jest realny, to nie jest dziełem Boga. Desakralizując istnienie świata realnego, Kant utorował drogę do oświeceniowego wybuchu. 

 

Immanuel Kant - filozof wszech czasów, grabarz chrześcijańskiej metafizyki

Następstwem kantyzmu było pojawienie się w dyskursie filozoficznym rozmaitych „teologii deistycznych”, odmawiających chrześcijańskiemu Bogu moc oddziaływania na świat. Oświeceniowi racjonaliści świętością uczynili ludzki rozum – tym bardziej skoro ma on zdolność do wytwarzania świata wedle kantowskich, syntez a priori. Wybuch Rewolucji Francuskiej w latach 90-tych XVII wieku można więc zinterpretować jako erupcję czającego się w wiekach kontrreformacji rzymskiego kompleksu memetycznego. Takim symbolicznym przejawem aktywności rzymskiego mempleksu była decyzja Napoleona Bonaparte w 1806 roku, dotycząca budowy łuku triumfalnego w Paryżu, architektonicznie nawiązującego do ideałów Cesarstwa Rzymskiego. Napoleońska Unia Europejska była budowana na samodzielnym fundamencie memetycznym „rzymskiego europeizmu”, odwołującym się do idei rozumu, wolności, równości i braterstwa (solidarności). „Rzymski mempleks” niestety nie miał wystarczającej mocy replikacyjnej, aby pokonać chrześcijańskie memy. Mimo swojej porażki, zadomowił się on stabilnie w wielkomiejskim dyskursie ówczesnej Europy, torując drogę rewolucji scjentystycznej. 

Idea starochrześcijańskiego monastycyzmu spowodowała „dziką” mutację memów oświeceniowego ateizmu. Wynikiem tego procesu było pojawienie się bolszewizmu na początku XX wieku. Niszczycielskie zachowania rosyjskich komunistów naśladowały agresywne zachowania chrześcijańskich mnichów z okresu końca starożytności.  Wojna z „burżuazyjnymi księgami” oraz cerkwiami w sowieckiej Rosji stanowiła kopię  agresywnych zachowań chrześcijan w Aleksandrii za czasów biskupa Teofila. Po edykcie cesarza Teodozjusza w 391 roku, starożytni chrześcijanie spalili bibliotekę aleksandryjską oraz liczne kościoły pogańskie. Podobne akty miały miejsce na terenie całego Cesarstwa Rzymskiego. Najbardziej symbolicznym przejawem eksterminacji przedstawicieli kultury klasycznej przez starożytnych chrześcijan, na przełomie VI i V wieku, było zamordowanie Hypatii (filozofki i matematyczki aleksandryjskiej) w 415 roku. Mordu dokonali mnisi nitryjscy, których można porównać z oddziałami NKWD działającymi pod przywództwem Feliksa Dzierżyńskiego. 

Zamordowanie Hypatii przez pierwwszych chrzescijan

Istotą komunizmu jest postulat likwidacji własności prywatnej i zamiana jej na własność wspólnotową. Kolektywizm jako forma instytucjonalna organizująca stosunki własnościowe w społecznościach wywodzi się właśnie ze starochrześcijańskiego ruchu monastycznego. W starożytnych klasztorach własność posiadała formę kolektywną.  Wspólna własność miała wyłącznie służyć kultywowaniu nauki Chrystusa. Ponieważ bolszewizm odrzuca istnienie Boga i boskość Chrystusa, wspólnotowa własność służyć ma całemu społeczeństwu. Mnisi nitryjscy mordowali ku chwale Chrystusa, zaś bolszewicy na rachunek społeczeństwa. Wraz ze zburzeniem Muru Berlińskiego, bolszewicki mempleks rozpada się pod naporem memów indywidualizmu. Koncept zjednoczenia Europy pod hasłami kolektywistycznymi, odziedziczonymi ze starochrześcijańskiej tradycji monastycznej, został wyparty z dyskursu europejskiego przez „rzymskie memy”.

Jezus Chrystus - uznawany za pierwszego komunistę w dziejach ludzkości

Nazistowska próba jednoczenia Europy była manifestacją walki memów wywodzących się z germańskiej mitologii z mempleksem chrześcijaństwa. Ideologia hitlerowska czerpała z pangermańskiego okultyzmu i ezoteryzmu, który pojawił się w dyskursie niemieckojęzycznym pod koniec XIX wieku i ożył po I Wojnie Światowej. Bazując na teozofii Heleny Bławatskiej, Guido von List stworzył ariozofię głoszącą  zdominowanie świata przez aryjską rasę, której reprezentantami są ludy nordyckie.  Nawiązując do volkizmu, przedstawiciele myślenia ariozoficznego wierzyli w istnienie ducha rasy aryjskiej (odwołując się do idei romantyzmu niemieckiego i filozofii Fichtego). Memy judaizmu wyrażone w Starym Testamencie jako współkonstytuujące chrześcijaństwo stanowiły główny cel zniszczenia memów ariozofii. Koncepcja „europejskiej pangermanii” rozpadła się po klęsce Niemców w II Wojnie Światowej.

Puenta

Powstanie Unii Europejskiej, przyjęcie wspólnej waluty oraz stworzenie ogólnoeuropejskich instytucji politycznych stanowi wyraz umacniania się memów europeizmu, posiadających swoje korzenie w  kulturze Cesarstwa Rzymskiego.  Mempleks europeizmu musi jednak stoczyć wojnę memetyczną z mempleksem chrześcijaństwa, pod „butem” którego ukrywał się przez co najmniej 1500 lat. Nie jest to jedyna oś konfliktu memetycznego we współczesnych czasach. Innym agresywnym mempleksem jest islam, który usiłuje zdominować zarówno chrześcijaństwo jak i europeizm.   

 ***    

Wojciech Krysztofiak - autor prac naukowych w czasopismach : „Synthese”, „Husserl Studies”, „Axiomathes”, „Semiotica”, „Filozofia Nauki”, „History and Philosophy of Logic”, „Foundations of Science”; stypendysta: The Norwegian Research Council for Science and the Humanities, The Soros Foundation-Open Society Institute; członek The Rationalist International    
   

http://semper.istore.pl/pl/p/Egzystencjalizm-logiczny/23076226